Kambodża jest ich pełna!

​

Po kilku tygodniach w nowym kraju pierwszym szokiem kulturowym podzieliłem się z Tarą, Kanadyjką pracującą w mojej organizacji. Tara była weteranką, od ponad dwudziestu lat mieszkała z rodziną w krajach Azji i Oceanii. Byli wszędzie. Żyli na Fidżi, w Malezji, Indonezji, Kambodży i Singapurze.

​

— Tara, Kambodża jest tak abstrakcyjnie inna od Zachodu, że mój umysł ledwo daje radę nie wybuchnąć! Jak ci ludzie wpadają na takie pomysły, jak bez cienia wstydu robią rzeczy, które w Europie wywołałyby przynajmniej zamieszanie!

​

Tara uśmiechnęła się szeroko.

— Cha, cha! Ciekawie usłyszeć jest kogoś „świeżego”! Przez dwadzieścia lat osobliwość tak mi spowszedniała, że nic mnie już nie dziwi! Napisz coś o tym, bo za kilka lat zapomnisz, jak dziwny jest ten świat.

​

Oto miejsce na cuda i osobliwości Kambodży.

​

— Przyzwyczaisz się do zapachów, do ruchu ulicznego, ulew i do skwaru. Do białej gorączki przestanie doprowadzać cię swoboda podejścia do czasu i obowiązków w pracy. Z czasem, jak każdy, zaczniesz ignorować niedoskonałości i robić to, co wszyscy. Inaczej zwariujesz — powiedziała mi Tara przed ostatecznym wyjazdem z Azji. — Oprócz powodów do szaleństwa można tu znaleźć wiele radości. Szukaj. Każdy ją ma po swojemu.

​

Gdy przyjedziesz, Czytelniku, na wakacje z nastawieniem zachodniego światowca, posmakujesz egzotyki. Wiele ma ona odsłon i od ciebie zależy, czy będziesz się nimi cieszyć. Zostaną ci fotografie.

​

Kiedy tu zamieszkasz, sprawy robią się poważne. Nie zmienisz pogody, mentalności, kultury pracy, kultury osobistej mieszkańców, ruchu ulicznego, postaw wobec obcokrajowców. Musisz znaleźć sposób, by żyć w zgodzie ze sobą i otoczeniem. Jeśli ci się to nie uda, musisz wyjechać, lub znaleźć antidotum, aby funkcjonować w okolicach normalności.

​

— Wiele jeszcze przed tobą! Enjoy, Marcin! — pożegnała mnie Tara. Dla niej był to koniec azjatyckiej przygody. W tamtych dniach — ja właśnie zaczynałem swoją.

​