Zasady Bloga
Kambodża. Doktorat z cierpliwości

​

Autor Doktoratu z cierpliwości mieszka w Azji Południowo-Wschodniej. Kambodża, jej ludzie i kultura, poprzez kontrast do kultury Europy, natchnęła (vide zmusiła) autora do rozmaitych przemyśleń. Niektórymi z nich postanowił się podzielić.

​

Autor rezerwuje sobie prawo do zmieniania tekstów oraz edytowania treści, którymi się dzieli. Wyrażone tutaj opinie oparte są na osobistym doświadczeniu. Uzasadnionym jest zarówno zgadzanie, jak i nie zgadzanie się z nimi, jeśli pobudza to budującą polemikę. Opisane wydarzenia, obserwacje oraz podejście do nich mogą zostać poddane przemyśleniom Czytelnika; dzielenie się konstruktywną myślą jest zaś najmilej widziane.

​

Komentarze, które nie należą do tematyki Bloga, godzą w czyjąś godność, są niekulturalne, niecenzuralne, lub ewidentnie wprowadzające w błąd, będą usuwane.

​

Wszystkie zdjęcia, z wyjątkiem specjalnie opisanych, zrobione były przez autora tego Bloga.

​

Podróż autora przez Kambodżę przebiegała ulicami miast, ścieżkami dżungli, mokradłami skrywającymi starożytne świątynie, przesmykami phnompeńskich slumsów, dumnymi ulicami dzielnicy ambasad, gdzie pracował, a której jedna z alej przechodzi w zaułek pełen podejrzanych osobników i hałasu dyskotek.

​

Najgłębiej jednak podróż ta dotarła do zdumiewającego świata wewnętrznego Khmerów. Interesującym wydawało się napisanie historii wypadków oraz przemiany autora, dla których Kambodża stała się bardziej teatrem, sceną, katalizatorem i niemym świadkiem, niż bohaterką. Innymi słowy, to podróż przez obyczaje, myśli i serca khmerskie, przez ich świat, a nie przez ustawione obok prawdziwej Kambodży turystyczne atrakcje z kartonu.

​

Ten blog jest podróżą, na którą zapraszam Czytelników wrażliwych na wypady do miejsc, ale również poza uchwytną i namacalną rzeczywistość — równie rzeczywistą, jak fizyczne miejsca i zdarzenia. Założenie bloga odkładałem przez kilka lat. Myśl o nim wykiełkowała po jednym z opisanych tu wydarzeń już dwa miesiące po przeprowadzce do Kambodży.

​

Cierpliwość jest złożem, z którego można czerpać. Można ją ćwiczyć i gromadzić na czasy wymagające posiadania jej zasobów. Dziki kraj Khmerów służy znakomitym wsparciem w nauce cierpliwości w sposób nie tyle szkolny, co ironiczny, będąc na raz uniwersytetem cierpliwości, laboratorium, poligonem doświadczalnym i – w pełnym uzbrojeniu – wojną ze sobą samym.